Tot midden ’80 was de Bijlmer een levendig gebeuren. Bijna alles mocht en kon en velen gingen de ‘straat ‘ op om hun ding te doen: een kunstwerk fabriceren, een Blij met de Bijlmer festival organiseren, ijs en vlees verkopen, carnaval vieren, een indianendorp voor kinderen bouwen. Er waren ook voorzieningen, die inmiddels allang verleden tijd zijn: de Lokale Omroep Bijlmermeer (LOB), Mi Oso es Mi Kas (Surinaamse meidenclub), Filmhuis Bijlmermeer. Een club en een festival bleven: Surinaamse Vrouwen Bijlmermeer (SVB) en Kwakoe. Onderstaande foto’s geven een volledig onvolwaardig overzicht, maar wel een beeld van die tijd.
BijlmerMuseum 
Mooie fotoserie.
13-08-2014 mooie ingezonden foto van Bijlmerkids in de jaren ’70 en stukje in Parool
Ik mis de bijlmer van toen…(jaren 70’80) nog iedere dag. al deze foto’s op deze site geeft me nog steeds het gevoel dat ik daar gewoon thuis hoorde. Ik denk daar vaak aan terug.
Mijn betekenis over de Bijlmermeer zoals ik het me herhinder: Flats, Spannend, Mysterieus, Grauw, Spookachtig gevoel in de binnenstraten, Fietsen, Veel Lol, Gezelligheid, Verschillende Nationaliteiten waar ik ook iets positief van heb geleerd, Ondanks dat de Bijlmermeer ook negatief in het nieuws kwam, heb ik er ook een mooie herhindering aan. Het verveelde me niet. Jammer dat de gemeente een totaal verkeerd beleid voerde, nu blijft het toenmalige Bijlmermeer alleen nog in mijn gedachten bestaan, en ook op de hier geplaatste foto’s.
Wat een GEWELDIGE website is dit!! Ik heb me urenlang vermaakt. Sebastian beschrijft ook min of meer mijn jeugdsentiment.
Ik kan me ook nog herinneren dat jeugdwerkers in de zomerdagen langs de flats reden met hun Ouke Baas busje, vol met hoepels, skippyballen, stelten etc, en daar kwamen we massaal op af om lekker te spelen op de maaivelden (in mijn geval in de K-buurt, Kempering).
Vooral ’s zomers voelde het inderdaad vaak alsof er altijd wel iets te doen was tijdens mijn omzwervingen door de wijken. Mooie tijden.
De oude Bijlmer? Nooit gewoond. Wel vaak geweest omdat mijn Ghanese vriendin er woonde en wel in Klieverink.
Als je met de auto in de parkeergarage arriveerde waande je je al in een andere wereld door het komen en gaan bij de ingang van de loopbrug naar de binnenstraat van Afrikaanse vrouwen die elkaar allemaal leken te kennen en op flink volume converseerden vanwege de om onduidelijke reden genomen meters tussenruimte. Hun praten en lachen deed de grafkelderachtige sfeer teniet en hun veelkleurige kleding stak fel af tegen het grauwe beton.
De penetrante urinelucht voor lief nemend bracht de lift je naar de gewenste verdieping, als deze tenminste niet werd vastgehouden omdat er net iets of iemand verhuisd moest worden.
Had je de pislucht doorstaan, dan wachtte je vaak een nog sterkere variant als je de lift uitstapte. Tenzij je arriveerde op de verdieping waar mijn vriendin haar woning als restaurant benutte. Ze wilde niet dat haar gasten de eetlust werd ontnomen en meerdere malen per dag werd met behulp van een mop met sop de omgeving van de lift ontdaan van dit Bijlmerparfum.
Wandelend over de galerij op een warme zomeravond stonden er, alle criminaliteitscijfers negerend, verrassend veel voordeuren uitnodigend open en ook de gasten van het restaurant konden ongehinderd in- en uitlopen. In de keuken waren de gaspitten continu bezet met pannen met dampende rijst, vlees, vis en andere zaken. In de woonkamer was het onveranderlijk druk en deed iedereen zich te goed aan de vele exotische gerechten. Als iemand met de fiets arriveerde baande hij zich met rijwiel en al een weg door de woonkamer om dit vervoermiddel vervolgens op het balcon een plaatsje te geven tussen de reeds aanwezige wagentjes waarop de naam van een supermarkt of die van de nationale luchthaven prijkte. Na de maaltijd is het goed blowen en ook in die behoefte kon worden voorzien en lest but not least werd bij dit alles de Belastingdienst de controle van aangiftes bespaard. Kortom, het was goed toeven en ondernemen in de Bijlmer van weleer. Kom daar vandaag eens om.
Misschien wordt het tijd voor ern hernieuwde kennismaking?
Zonnige groet,
Beste Rob, geloof het of niet, maar zeer regelmatig breng in een bezoek aan de Bijlmer. Gisteren (zondag) nog en ik kan het dan niet nalaten nog even een rondje door deze bijzondere wijk te rijden. En in alle objectiviteit: er is zeker sprake van flinke verbeteringen. Tegelijkertijd mis ik echter situaties zoals ik hierboven beschreef. Om een of andere geheimzinnige reden schijnt te enige methode om (kleine) criminaliteit voldoende tegen te gaan een wijk te creëren met een soort wurgende keurigheid en dan mis je die milde chaos van weleer toch wel een beetje.
Zo herkenbaar! In 1970 geboren en opgegroeid in de Bijlmer. De eerste Surinamers kwamen. Zat in de klas (Bijlmermeer school) met jongens en meiden van 14 tot 16 jaar. Hadden nog nooit sneeuw gezien. Struinen van Huigenbos tot Gliphoeve zonder ook maar een auto tegen te komen. Het onstaan van Kwakoe meegemaakt. Voetballen zwart tegen wit. Geen racisme of uitsluiting, gewoon lol zonder gezeik. We waren allemaal hetzelfde. Bloedworst en schaafijs. Geen cent te makken, opgevoed door moeders, tantes en zusters. Ik sprak binnen de kortste keren Papiaments.
De Vliegende Brigade kwam om kinderen in de zomervakantie te vermaken.
Denk nog vaak terug aan die tijd. Thuis een hel en buiten vrij… net als al mijn Surinaamse vriendjes.