In de jaren ’50-’60 droomden politici, hun ambtenaren, architecten en stedebouwers van nieuwe, stralende gemeenschappen in enorme landschappen van ruimte, beton, hoogbouw en brede autostrada’s. Allemaal middelen om de mens gelijkwaardig te maken en de welvaart hoger. Helaas, het werd al snel verguisd. De toekomst was niet aan het collectief, maar aan het individu; niet aan arbeidsethos maar hedonisme. Amsterdam kreeg zijn geplande, nieuwe city niet. Geen sloop en hoogbouw, maar renovatie van het bestaande, de stadsvernieuwing. Vooral de Wibautstraat herinnert nog aan het oude ideaal. En de Bijlmer werd gebouwd, het Hollandse hoogtepunt naar de principes van CIAM. Inmiddels jaren verder is er een omslag. De Wibautstraat is knus gemaakt, maar nog even breed en herbergt nu nieuwe iconen van de vooruitgang. In de voor sloop bestemde betonkolossen – de onderkomens van De Volkskrant, Trouw en Het Parool – werd vooral door geldgebrek een nieuwe toekomst gegenereerd, zoals het Volkshotel in het VK-gebouw. En ook de Bijlmer mocht meeprofiteren van de recessie en een hernieuwde blik op het ooit verfoeide, uniforme beton. Er werd zowaar een flat van de sloop verlost. Klusflat Kleiburg bewijst nu de levenskracht van een oud concept.
Ook in Berlijn is men om, een stad die vooral aan de DDR-kant was volgestouwd met het beton van het Nieuwe Bouwen. Tot heden werd dat vooral gesloopt, zoals het immense parlementsgebouw, maar nu wil men jaren ’60 topstukken tot cultureel erfgoed benoemen en vindt in de Berlinische Galerie tot begin oktober een expositie plaats over de ‘moderne gebouwen’ van de jaren ’60, zoals op foto: das Ministerium für Auswärtige Angelegenheiten. Meer info vindt je op de site van de Galerie.
BijlmerMuseum 