De ooit zo toegejuichte en later zo verguisde Bijlmer werd gemonteerd met reusachtige kranen, die de geprefabriceerde onderdelen van de Bijlmerflats op de juist plaats zetten. In zeven jaar tijd zo’n 13.000 galerijflats van 10 woonlagen met een onderhuis voor de bergingen, veelal 400 meter lang en in een geknikte vorm. Een van de systeembouwers was E.B.A. uit Amstelveen, onderdeel van de indertijd roemruchte Ogem Holding. E.B.A. had een eigen modulair bouwsysteem ontwikkeld en de bouwelementen werden via een speciaal ontwikkelde dieplader uit de eigen betonfabriek in Oss aangevoerd.
Voor de systeembouw werd indertijd gekozen omdat die goedkoop zou zijn en omdat het ministerie voor Volkshuisvesting Amsterdam had toegezegd dat ze duizenden woningen extra mocht bouwen als voor systeembouw gekozen werd, want deze bouw was niet alleen goedkoop maar ook snel, en het ministerie wilde van de woningnood af. De systeembouwers wisten hun positie perfect uit te buiten. Ze dwongen niet alleen een mooie prijs per woning af, gemiddeld zo’n 35.000 gulden, maar vertelden er ook bij, dat die prijs alleen haalbaar was, als de woonblokken lineair en zo lang mogelijk zouden zijn. Ontwerper Nassuth wilde evenwel geen lange stroken en bedacht mede daarom de geknikte flat. Zo had hij een mooiere vorm en kon hij voldoen aan de eis van de lengte. De knik in de gebouwen werd 120 graden, want die bocht kon de treinbaan nog net nemen.
De foto’s bij dit verhaal zijn van een onderhoudsmonteur bij E.B.A. In een begeleidend briefje vertelt hij nog, dat E.B.A. de Bijlmer niet overleefde. Toen in ’73 de meeste Bijlmerflats gereed waren, ging het bedrijf failliet
BijlmerMuseum 