De oude Bijlmer was een grote woonfabriek waarin de verkeersveiligheid een prominente rol speelde. De auto’s en bussen kregen drie meter hoge dijklichamen met snel en breed asfalt, terwijl de wandelende en fietsende bewoner veilig was in zijn maaiveld, het tapijt van gras met sierwater en bomen, dat zijn woonblokken ruimte, lucht en licht gaf. Het leverde ook prachtige verkeers knooppunten op, zoals het gecombineerde bus- en metrostation bij Kraaiennest, gesitueerd aan de Karspeldreef tussen twee gigantische parkeergarages, schoon van lelijkheid. Een station van beton brut, hard en zakelijk, niks gezellig, niks mooier gemaakt om het nut te verdoezelen.
En natuurlijk is het niet meer. Het verdween samen met de verhoogde weg en de garages, dit icoon van zijn tijd met zijn snoeiharde, industriële vormgeving, maar ook met zijn bevallige, geronde toegang naar de metro, en zijn ‘ondergrondse leegte’ waar het leven niet werd voorgekauwd met winkeltjes, voetgangersgebieden en bankjes. Een gebied waar de markt met zijn chaos volledig tot zijn recht kwam. En boven naast de metrobaan, aan de Karspeldreef het bushok, waar het wachten niet mooier was dan het is: je tijd verdoen in een wat unheimische sfeer. Gelukkig rest ons nog een grote plak asfalt, waarvoor de vernieuwplannen tot heden nog niet konden worden uitgevoerd.
BijlmerMuseum 