Het is lang en van hout, buiten zwart geverfd, binnen hout kleur. Bovenop in het midden is er een 2de etage, zo lijkt het, maar eigenlijk is de zaal op die plek alleen verhoogd. Het geheel lijkt op de vierkante weergave van een pont, midden hoog, voor en achter een lager dek. Paviljoen Van Eesteren heet het, geopend op 20 oktober jl, en vernoemd naar de stedebouwkundige, die het Amsterdamse uitbreidingsplan in 1935 tekende, in ’33 voorzitter was van het CIAM-congres, directeur werd van Stadsontwikkeling, Amsterdam Nieuw West vorm gaf en de grote leermeester was van Siegfried Nassuth, ontwerper van de Bijlmer. Een man die meer geloofde in het belang van de woningplattegrond en de buitenruimte dan in architectuur.
Het paviljoen staat aan het Noordeinde van de Sloterplas, een gebied dat onlangs tot beschermd stadsgebied werd verklaard. De expo is een vergroting van een geschrift met illustraties, geplakt op wanden en blokken.
De opening startte met een aantal keurige lezingen, waarbij uitsluitend vrouwelijke architecten en stedebouwkundigen betrokken waren en de familie Van Eesteren op de eerste rij. Het gebeurde in de vrij reusachtige aula van het Mundus college, een vmbo-school, die onlangs verbouwd werd en daar onder andere een monumentale hal aan over hield. Het is een modern gebouw met verspringende blokken en mooie raampartijen.
Buiten bij de ingang klierde een groep Marokkaanse meiden en jongens, leerlingen dus, die zich voorstelden als die ‘vervelende Marokkaantjes’ en met de brutaalste bek bij een dikke jongen. Een meisje met lang krullend haar stelde zich uitdagend, lief glimlachend dicht naast me op, terwijl ik het college fotografeerde. Meisje met hoofddoek verzocht me keurig haar niet te fotograferen.
Een leraar jaagde hen tenslotte gedecideerd weg en de grijze golf die binnen zo aandachtig geluisterd had, bewoog zich langzaam naar het Paviljoen en de tent met luide muziek, speciaal bier, wijn en hapjes, Voor iedereen twee muntjes a 1 euro, maar de oude man met de emmer vol muntjes kon net zo veel keer gepasseerd worden als je behoefte had aan nog wat gratis drank. En daar was ook Harriët Haakma-Wagenaar die eertijds 50 jaar geleden met man Willem heel zorgvuldig het juiste appartement op 10-hoog Kleiburg had uitgezocht, daar waar je het beste naar dalende vliegtuigen kon kijken. Ze wonen nu al jaren in de luxe torenflat aan de Sloterplas en stonden aan de wieg van het Van Eesteren Museum.
BijlmerMuseum 